Het verhaal van Mo: ‘Ik miste zelfs een broodje kaas’ – deel 2

Mo was 16 toen hij in Afrika werd achtergelaten door zijn ouders. Zijn ouders deden dit, omdat ze moeite hadden met zijn pubergedrag. Op de boarding school in Afrika, waar hij verbleef, maakte Mo veel nare dingen mee. Hij had te maken met honger, vernederingen en mishandelingen. Hij wist niet hoelang hij nog in Afrika moest blijven. Uiteindelijk is Mo met hulp van het LKHA teruggekeerd naar Nederland. Hier startte hij met hulpverlening zijn leven opnieuw op. Casewerker Ellen schreef eerder over Mo. Lees over zijn ervaringen op de boarding school in deel 1. 

Terug in Nederland

Casemanager Ellen heeft geregeld contact met Mo. Inmiddels heeft hij een in Nederland een eigen woning, een diploma en een bijbaan. Hij is nog druk met studeren en plannen aan het maken voor de toekomst. Toch heeft hij het soms moeilijk: ‘Toen ik aankwam op Schiphol viel er een last van mijn schouders af. De reis naar Nederland was heel spannend. Ik werd meerdere keren ondervraagd op de verschillende vliegvelden toen ik moest overstappen. Dat gebeurde een paar keer. En de eerste dagen in Nederland moest ik in quarantaine, omdat ik van buiten Europa kwam. Ik heb toen veel geslapen, maar ik voelde mij ook vreemd. Het was zo onwerkelijk om na al die jaren weer terug te zijn in Nederland. Ik was dankbaar, blij, eenzaam, boos en verdrietig tegelijk.’

Soms jaloers op mijn vrienden

Er komt van alles op Mo af. ‘Ik moest allerlei dingen gaan regelen. Gelukkig deed ik dat samen met een casewerker. Ik was minderjarig toen ik vertrok uit Nederland en was meerderjarig toen ik terugkwam. Er werd veel van mij verwacht, maar ik moest alles nog leren. Met een paar oude vrienden heb ik weer contact gelegd. Dat is fijn, maar soms ben ik wel een beetje jaloers op ze. Zij hebben een mooie auto, een diploma en sommige vrienden hebben ook een eigen gezin. Zij zijn verdergegaan met hun leven, terwijl mijn leven jaren stil heeft gestaan. En ook de plek waar ik woonde is veranderd; het voelt niet meer als mijn oude thuis.’

Mijn ouders kan ik niet zien

Ongeveer een jaar na zijn terugkomst in Nederland heeft hij telefonisch contact gehad met zijn ouders. Zijn vader lijkt in te zien dat het achterlaten van Mo in Afrika geen goede oplossing is geweest. Zijn moeder staat nog steeds achter de toen gemaakte keuze van achterlating.

‘Ik heb geprobeerd om hierover te praten met mijn ouders. Ergens hoopte ik op excuses als ik zou uitleggen wat ik heb meegemaakt, en vooral wat ik de afgelopen jaren heb gemist. Die excuses kreeg ik niet, dat vind ik heel lastig. Ik heb nu wel contact met mijn meerderjarige broertjes en zusjes. Mijn ouders wil ik nog niet in het echt ontmoeten. Ik weet nog niet of en wanneer ik dat wel zou willen.’

Mo is bezig met het opbouwen van nieuwe sociale contacten. Over de periode in Afrika praat hij weinig. Hij vindt het zelf lastig uit te leggen en voor sommige Nederlandse vrienden is het nog moeilijker te begrijpen.

Trots op mijzelf

‘Ik probeer iets van mijn toekomst te maken. Daarom pak ik alle kansen met beide handen aan. Ik ben vastbesloten iets van mijn leven te maken. Natuurlijk blijven er momenten komen waarop ik me eenzaam, verdrietig of boos voel. Maar er komen gelukkig steeds meer momenten waarop ik trots ben op mezelf, op wat ik nu aan het bereiken ben.’

Deze blog is gebaseerd op een waargebeurde casus. De namen en details zijn aangepast.