Annemarie
- Ervaringsverhaal
Ik herinner het me nog goed: de stem aan de andere kant van de lijn was nerveus. “Mijn vriend zit vast in Afrika. Zijn ouders mogen nergens achter komen. Kunnen jullie helpen?”
Ik herinner het me nog goed: de stem aan de andere kant van de lijn was nerveus. “Mijn vriend zit vast in Afrika. Zijn ouders mogen nergens achter komen. Kunnen jullie helpen?”
Het ging om twee kinderen: een jongen die net achttien was geworden, en zijn zus van vijftien. Ze waren zogenaamd op familiebezoek gestuurd, maar hun moeder had andere plannen.
Het ging om een jong meisje dat vanuit Nederland naar Egypte werd gestuurd. Aan de buitenkant leek alles goed geregeld: ze mocht haar school afmaken, ze zou bij haar moeder wonen. Maar achter die façade leefde ze als een gevangene.
Ze reisde af naar het thuisland. Samen met haar man en hun twee kinderen. Alles leek zoals altijd: een familievakantie. Even weg van alles. Maar toen ze eenmaal bij zijn familie aankwamen, veranderde hij.
Ik begeleidde een broer en zus, twee kinderen die door hun moeder in hun thuisland waren achtergelaten. De situatie van moeder was hopeloos. Ze stond er alleen voor, zonder steun, zonder netwerk, en in haar wanhoop besloot ze haar oudste kinderen naar verre familie te sturen.
Mijn moeder en zus zaten verstopt in een klein kamertje. Ik werd geroepen om thee te brengen. Dat was mijn moment. Mijn kans om even naar hem te kijken. En dan moest ik zeggen: ja of nee. Maar eigenlijk… had ik natuurlijk nooit echt een keuze.
‘Als ik ooit een eigen huis zou hebben, dan zou ik eindelijk een plek hebben waar ik veilig ben. Waar niemand me nog weg kan sturen…’ Dat dacht ik, toen ik zestien was en ineens nergens meer terecht kon.
Ik groeide op in een gezin waar meisjes niet alleen dochters zijn, maar ook de eer van de familie vertegenwoordigen. Bij ons moest je maagd blijven tot het huwelijk. Vooral volgens mijn ouders.