Nora

Tussen twee werelden

Het was alsof ik twee levens leefde, eentje waarin ik dingen mocht ontdekken, een beetje vrijheid had. En eentje waarin alles al voor mij was uitgestippeld. Waar ik niks te zeggen had. En geen stem had.

Ik ben begin twintig. Ik heb een Iraanse achtergrond, ben in Duitsland opgegroeid en ben uiteindelijk in Nederland terechtgekomen. We verhuisden steeds. Duitsland, Nederland, zelfs naar Iran op een gegeven moment. Mijn moeder was streng, heel erg. En mijn stiefvader eigenlijk ook. Ze hielden vast aan die traditionele normen en waarden. Eer, gehoorzaamheid. Dat soort dingen.

De eerste keer: naar Iran ‘op vakantie’

Een tijdje leek er nog ruimte. Tot ik zestien, zeventien werd. Ik begon te werken, sprak af met vriendinnen. Ik was veel buiten. Vrij. En dat… dat vonden ze niet kunnen. Ze vonden dat ik losgeslagen was. Toen zeiden mijn ouders dat we op vakantie naar Turkije gingen. Maar we kwamen aan in Iran. Meteen bij het vliegveld kreeg ik een hoofddoek op. Mijn telefoon werd afgepakt. We zaten met zijn zevenen in één kamer. En ik mocht niks. Helemaal niks. Alles werd bepaald voor mij. Ik bleef anderhalve maand. Het was gewoon… ja, opsluiting. Maar dan met je familie. Heel veel mentale druk. Uitgescholden worden. Alles mocht ineens niet meer.

Meteen bij het vliegveld kreeg ik een hoofddoek op. Mijn telefoon werd afgepakt. We zaten met zijn zevenen in één kamer.

Een nieuwe poging

Een jaar later zeiden ze dat we naar Zweden op vakantie zouden gaan. Maar we reden richting Iran. Toen wist ik: dit moet ik stoppen. Nu. Anders kom ik er niet meer uit.

Onderweg, in Bulgarije, greep ik mijn kans. Ik mocht de hele reis niet alleen zijn. Zelfs naar de wc moest m’n moeder mee. Maar bij een winkel… greep ik mijn kans. Ik pakte mijn paspoort en rende keihard weg. Ik rende een wijk in, ver weg van mijn ouders. Tussen allemaal gebouwen waar ze met de auto niet konden komen. En ineens stond ik bij een station. Ik nam een taxi naar het vliegveld. Mijn vriend had een ticket geregeld. Hij was de hele tijd bij me. Via mijn telefoon. Mentaal was hij echt mijn houvast.

Het vliegtuig naar vrijheid

Op het vliegveld zag mijn moeder me alsnog. Ze schreeuwde, maakte een scène. Maar de marechaussee kwam erbij. Ik legde alles uit. En uiteindelijk… mocht ik gaan.

Terug in Nederland schakelde mijn buurvrouw de politie in. Ze zei: “Je kunt hier niet blijven. Het is niet veilig.” Ik werd overgebracht naar een vrouwenopvang. Ik vond het vreselijk. Echt. Het voelde als nóg een keer weggehaald worden. Maar het was wel veilig.

Nu

Inmiddels woon ik met begeleiding en bouw ik aan mijn zelfstandigheid. Ik ben in elk geval vrij, en dat is al zoveel waard. Het is veel beter dan een jaar geleden. Contact met mijn ouders is er nog een beetje. Heel oppervlakkig. Ze zijn altijd wel iets van plan, denk ik. Maar ik voel me niet meer bang zoals eerst.

Voor anderen die dit meemaken

Ik doe mee aan dit project omdat ik weet hoe belangrijk het is dat dit soort verhalen gehoord worden. Ik denk dat er best veel meisjes zijn die dit herkennen. Misschien ook jongens. Je moet echt leren praten. Jezelf openstellen. Dat is moeilijk, maar dat is de eerste stap. Ik heb een duidelijke boodschap: “Je moet uiteindelijk voor jezelf kiezen. Want je leeft maar één keer.” En loyaliteit… ja, dat voelde ik ook. Maar je ouders weten ook niet beter, weet je? Dat probeer ik mezelf ook te zeggen. Maar ik ben geen bezit. Ik ben iemand. En ik wil leven op mijn manier.