Mabel
Sommige verhalen blijven bij me. Niet alleen omdat ze me diep geraakt hebben, maar omdat ze blijven schuren. Wat ik hoop, is dat mensen beter leren kijken.
Vakantie – dacht ze
Ze reisde af naar het thuisland. Samen met haar man en hun twee kinderen. Alles leek zoals altijd: een familievakantie. Even weg van alles. Maar toen ze eenmaal bij zijn familie aankwamen, veranderde hij. Hij nam de paspoorten in beslag. Binnen een dag zat ze vast. Letterlijk. Ze werd opgesloten, mishandeld, en dagelijks verkracht. Wat haar verhaal zo aangrijpend maakt, is dat haar man in Nederland precies wist waar de grenzen lagen, hoe systemen werken. En toch deed hij dit. Dat maakt het des te wranger. Hij had toegang tot al haar informatie, hij wist precies hoe hij het moest doen.
Eén kans
Wat me zo bijbleef, is hoe ongelooflijk scherp deze vrouw bleef denken, ondanks alles wat er gebeurde. Ze was gevangen, maar haar geest bleef helder. Iedere keer als ze naar het tweede huis gingen — het huis in het stadje — keek ze om zich heen. Ze sloeg routes op in haar hoofd, zocht naar winkels, naar mensen, naar mogelijkheden. Ze wist: ‘Als ik ooit wegkom, moet ik iets hebben. Een haakje, een aanknopingspunt.’ En op een dag kwam die kans. Hij ging met hun zoontje naar de winkel. De deur bleef open staan. Ze vluchtte. Alleen met haar dochter. De jongen moest achterblijven. Ze wist dat hij hem geen kwaad zou doen, maar de keuze die ze moest maken, zou haar voor altijd achtervolgen. Die keuze… het breekt mijn hart om het te horen. Maar ze moest kiezen. Ze moest vechten voor de vrijheid van haar dochter, hoe zwaar het ook was. En die keuze, die doet pijn, elke dag weer.
Zij raakte me diep. Ze had zo’n stille kracht, iets onverzettelijks. Niet luid, maar stevig van binnen. Van haar leerde ik wat veerkracht echt betekent.
Terug naar Nederland
Ze kon bellen vanuit een buurtwinkel. Haar vader stuurde een taxi. Ze wist zeker: haar man zou haar daar niet kunnen bereiken. Niet bij haar vader. Zijn invloed was groot, maar niet groot genoeg om haar daar te vinden. Vanuit dat huis begon de volgende strijd: terugkeren naar Nederland. Haar verblijfsvergunning was ingetrokken, haar papieren verdwenen. Alles moest geregeld worden via het netwerk van het LKHA, via ambassades, hulpverleners, advocaten. Het was ingewikkeld, gevoelig, en gevaarlijk. Iedere stap was vol onzekerheid, iedere beslissing bracht risico’s met zich mee.
Veilig, maar nog niet vrij
Eenmaal in Nederland werd ze eerst teruggeplaatst in de regio waar haar man vandaan kwam. “Dat is mijn doodvonnis,” zei ze. In dat moment voelde ik haar pijn. Hoe zou ze zich daar moeten redden? Binnen een week werd ze gelukkig overgeplaatst naar een andere regio.
Ze vond een veilige plek. En begon andere vrouwen te helpen, zoals zij zelf geholpen was. Maar haar kinderen… die waren nog steeds in het thuisland. Ze heeft het juridische gezag, zwart op wit. Maar niemand houdt hem tegen. De onzekerheid, het wachten, het gevoel van machteloosheid dat blijft hangen… Het is ondraaglijk.
Wat ik hoop
Ik herinner me nog goed hoe ik haar bezocht in de opvang. Soms wil ik gewoon iemand echt zien, even horen hoe het gaat. Zij raakte me diep. Ze had zo’n stille kracht, iets onverzettelijks. Niet luid, maar stevig van binnen. Van haar leerde ik wat veerkracht echt betekent. Ze redde één kind, maar de prijs was hoog. Ze wordt nog weleens gezien als ‘de moeder die haar kinderen achterliet.’ Dat doet haar pijn. Nog steeds. “Als ik niet was gegaan,” zei ze, “dan was ik er nu niet meer geweest. En dan hadden ze niemand meer gehad.”
Wat ik hoop, is dat mensen beter leren kijken. Niet meteen oordelen, maar vragen. Luisteren. Want achter iedere beslissing, achter iedere keuze, schuilt een verhaal dat niemand ziet. Ze leeft, ja. Maar ze leeft met verlies. En dat verlies… dat zal niemand ooit kunnen vergoeden.
